Annemle benim kopyalanmış olduğumuzu düşünüyorum. Yaşamış olduğu, yaşadığı olaylar ve benimkiler birbirine öyle çok benziyor ki onu önümde açık duran bir hayat rehberi gibi görüyorum. Sonra bir olay üzerine konuştuğumuzda hislerimizin ve olaya bakış açımızın ne kadar aynı olduğunu fark ediyorum. Sanki basit bir anne kız benzerliğinden daha fazlası bu.
Annem geçen hafta arkadaşlarıyla olan tartışmasını anlattığında, bu aynılığı daha iyi anladım.
Şunu da anladım, eğer birazcık farklıysan hep öyle kalıyorsun. Biraz dışarıda. Biraz uzakta. Anlaşılamıyorsun mesela, öyle sanıyorsun. En ufak bir hareketin tüm kişiliğine mal oluyor. Sürekli sürekli arıyorsun.
Öyle işte.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder