kinetik mutsuzluk ama potansiyel mutluluk

Resmen doğru düzgün ders çalışamıyorum. Bu koca kitaplar okunmayı bekliyor ama ben çalışamıyorum. Çünkü düşüncelerimi uzun süre aklımdaki karmaşadan başka yere odaklayamıyorum. Canım sıkılıveriyor durduk yere, bir şarkı söylüyorum veya yalnızca başka bir noktaya bakıp öylece kalıyorum. (Bunlar düşüncelerimin kendilerini hatırlattıkları küçük ve iğrenç molalar.) 

Ben ne yapacağım, ben ne yapıyorum diye sormaktan bütün sinir hücrelerim patladı, yoklar artık. Bu yüzden de korkunç bir katılık dolduruyor sanki kalbimi, korkuyorum. 

İlerde başka hiçbir mutluluğu yakalayamayacakmışım gibi şu an elimdeki kinetik mutsuzluğu ama potansiyel mutluluğu, kendi iç savaşım süresince parçalamak pahasına da olsa, inatla rahat bırakmıyorum, bırakamıyorum. 

Ben hayatımda daha önce hiç böyle olmamıştım. 

Neşelerim toplanıp gitti.