Pencerenin önünde uzanıp harika bir müzik dinliyorum. Dün arkadaşlarla konuştuğumuz bir şeyi düşünüyorum. Hayat çok garip desem kaçmazsınız di mi?  Bence kaçmazsınız. Hayatımda, etrafımda çok fazla insan olmasına rağmen, çok azını hayatıma "gerçekten" dahil ediyorum. Hep de böyle yapmışım aslında ben. Bu bir kibir değil ama hayatıma dahil edeceğim insanları seçiyorum. 

Değer verdiğim bir insan hakkında yanıldığımı ya da beni kaybetmeyi göze alabildiğini gördüğümdeyse istemsiz bir soğuma başlıyor bende. Dün bir arkadaş bende bunu fark ettiğini söyledi ve bunu nasıl başardığımı sordu. Biraz şaşırdım açıkçası. Çünkü bilerek yapmıyorum bunu, kendiliğinden oluyor. Başta çok fazla üzüleceğimi sanmış bile olsam, bir süre sonra bakıyorum silinmiş gitmiş kafamdan çoktan, benim bile haberim olmamış. Hayat çok garip. Gerçekten.