Yapmacık melankoliler beni o kadar boğuyor ki anlatamam. Yaptığı saçmalıkların farkında olup devamlı bundan yakınıp değiştirmesi çok kolay olduğu halde sanki kafasına birisi silah dayıyormuş gibi inatla yakındıklarını yapmaya devam edenlerin yapmacık melankolisi. Dağınık ve umursamaz olma çabası. "Bakın dünya benim başıma yıkıldı ve ben burada, köşemde dünyanın bütün bu saçmalıklarından ne de güzel yakınıyorum." Çünkü böyle yapınca daha büyük göründüğümü zannediyorum. Büyük olmak önemli. Dağınık ve umursamaz olmak, savruk olmak önemli.. 

Melankoli de bazen bir giysi gibidir bence, tam adamı giydiğinde ona güzelce oturur. Üzerinde sahte gözyaşları gibi iğrenç durmaz.